تفاوت های جمعیت شناختی در شیوع دیابت و مراقبت های مورد نیاز

19 ژوئن 2017-دیابت یک بیماری جدی است که میلیون ها نفر از مردم جهان را تحت تاثیر قرار داده است و میزان شیوع آن به بیش از دو برابر نسبت به 20 سال گذشته رسیده است.دیابت طیف عظیمی از عوارض ثانویه را ایجاد می کند که می تواند به سیستم قلبی عروقی و سایر اعضای بدن آسیب رساند. شیوع دیابت در برخی از گروه ها مانند اقلیت های نژادی و قومی و افراد کم درآمد با درصد شیوع این بیماری در میان عموم مردم متفاوت است.محققان دانشکده ی بهداشت عمومی A & M تگزاس، دانشگاه میشیگان و دانشگاه جورجیا، آمارهای بهداشت ملی را برای دست آوردن درک بهتری از تاثیر عوامل مختلف اجتماعی و اقتصادی بر شیوع دیابت و پیشگیری و درمان این بیماری تجزیه و تحلیل کردند.

پرفسور Samuel D. Towne Jr، استادیار دانشکده ی بهداشت عمومی، یک تیم تحقیقاتی را رهبری نمود که از سال 2011 تا 2015 از داده های "سیستم نظارت بر فاکتور خطر رفتاری" برای بررسی تاثیر عواملی مانند درآمد، نژاد و قومیت، جنسیت و محل زندگی افراد بر میزان تشخیص بیماری دیابت و مراقبت های پزشکی انجام نشده، به دلیل هزینه ها استفاده نمودند.
این مطالعه که در مجله بین المللی Environmental Research and Public Health منتشر شد، نشان داده است که میزان شیوع دیابت در بزرگسالان آمریکایی در سال 2011 حدود 10 درصد بوده است که تا سال 2015 به حدود 11 درصد افزایش یافته است.

پرفسورTowne و همکارانش همچنین دریافتند که نژاد و قومیت، سطح تحصیلات و درآمد بر شیوع بیماری تاثیر دارد: شیوع دیابت در افرادی با درآمد پایین یا تحصیلات پایین تر بالاتر است و میزان ابتلا به دیابت در میان سرخپوستان آمریکایی یا بومیان آلاسکا و به دنبال آنها در آمریکاییان آفریقایی تبار و اسپانیایی تبار بیشترین میزان است.
پرفسورTowne گفت: محل زندگی نیز مهم بود، زیرا میزان تشخیص دیابت در میان افرادی که در مناطق روستایی زندگی می کردند بالاتر از مناطق شهری بود. او افزود: شناسایی عوامل چند سطحی مرتبط با نابرابریهای بهداشتی و استفاده از این اطلاعات برای اطلاع رسانی به سیاست گذاران بر اساس بهترین شواهد موجود برای کاهش یا حذف نابرابریهای بهداشتی، بسیار مهم است.
یکی دیگر از متغیرهای وابسته در این مطالعه، مراقبت های پزشکی از دست رفته[1] (Foregone medical care) بود که در بین گروه های مختلف تفاوت های زیادی داشت. برای افرادی که در پایین ترین سطح درآمدی قرار داشتند، بالاترین سطح مراقبت از دست رفته مشاهده شد و همچنین برای افرادی که سطح تحصیلات پایین تری داشتند احتمال عدم دریافت مراقبتهای بهداشتی بیشتر بود.

 افراد اسپانیایی تبار و پس از آنها آمریکاییان هندی، بومیان آلاسکا و بزرگسالان آفریقایی-آمریکایی نیز دارای سطح بالایی از مراقبت از دست رفته، بودند.میزان مراقبت از دست رفته در مناطق روستایی و جنوبی نیز بالاتر بود، اما میزان مراقبت از دست رفته در بین سال های 2011 تا 2015 کاهش یافته بود.محققان همچنین دریافتند که زنان در معرض خطر بیشتری برای عدم دریافت مراقبت های پزشکی هستند.

پرفسور جین بولین، همکار پژوهشی و مدیر مرکز تحقیقات بهداشت روستایی جنوب غربی در A & M تگزاس گفت: اطلاع رسانی به سیاست گذاران و سایر ذینفعان اصلی می تواند به بهبود وضعیت این افراد کمک کند، همچنین می تواند به بهبود اقدامات پیشگیرانه و مدیریتی که هدف آن پاسخگویی به نیازهای جوامع مختلفی است که بیشترین آسیب به آنها وارد شده است، کمک نماید.

منبع و سایت خبر:

International Journal of Environmental Research and Public Health, 2017; 14 (5): 464 DOI: 10.3390/ijerph14050464

www.sciencedaily.com/releases/2017/06/170619165416.htm